‘Game over’ voor het herenvolleybal bij VC Joure

Het volleybalteam van VC Joure Heren 1 speelde 14 april zijn laatste wedstrijd. Daarna stopt de ploeg én daarmee stopt ook het herenvolleybal bij VC Joure. Om niet aan deze gebeurtenis voorbij te gaan, benaderde Bauke Wierda GrootdeFryskeMarren, want het is best wel bijzonder. Sommige heren zitten al meer dan dertig jaar in het team. Dit wordt een klein eerbetoon aan het herenteam, maar óók aan het damesvolleybal, dat nog heel actief is in Joure. We zetten volleybalclub Joure in de schijnwerpers en spreken daarvoor af bij Sportfun Joure.

Op de dag dat ze hun laatste wedstrijd gaan spelen, spreek ik met Bauke Wierda, Stefan van Brummen en Andries Haaijes. Alle drie zijn ze al jaren besmet met het volleybalvirus. Om te beginnen legt Stefan mij uit wat het basisprincipe is van het volleybal: je hebt een veld, twee teams van zes spelers, met een net ertussen én een bal. Het is een zaal- en beachsport én vooral een zeer technische sport, volgens Stefan. “Iedere handeling vereist een bepaalde techniek. Dit kun je leren door veel te trainen.” “Hoe je bijvoorbeeld een bal bovenhands speelt”, verduidelijk Andries, terwijl hij voordoet hoe je dan je handen houdt. “Het mooiste is”, vervolgt Stefan, “als je de bal na drie keer overspelen over het net smasht.” Voor de beeldvorming: iemand neemt de bal aan, van daaruit gaat de bal naar de spelverdeler en dan naar één van de voorste spelers, die de bal over het net slaat. “Eigenlijk kan iedereen volleyballen; je ontwikkelt vaak je eigen specialiteit.”

Ontstaan uit een fusie

Bauke Wierda bekent lachend dat hij, hoewel hij heel lang is en daardoor de bal makkelijk over het net kan slaan, hij ook vrij stijf is en geen atletisch vermogen heeft, maar toch een aardig potje kan volleyballen. Stefan is wat kleiner en moet het volgens hemzelf vooral van zijn sprongkracht hebben. “Én ik wil alle credits aan Andries geven, want hij is een hele goede spelverdeler; de meest technische speler van ons”, vult Stefan aan.

De volleybalvereniging in Joure bestaat sinds 1998. In 1993 is de volleybaltak afgesplitst van de omni-vereniging VKH. Toen werd het VKH’93. Doordat er minder aanwas kwam van nieuwe leden, werd er gefuseerd met VVO en uiteindelijk ontstond VC Joure. Andries volleybalt al sinds zijn zestiende in Joure, met een kleine uitstap naar Leeuwarden van vier jaar in zijn studententijd. Bauke speelt al vanaf zijn twaalfde volleybal; hij zat eerst bij CSC en is uiteindelijk overgestapt naar VKH’93, omdat hij benaderd werd door Johan IJdel die hem bij het team vroeg. Door diezelfde Johan IJdel kwam ook Stefan bij het team. Stefan kwam vanuit Zevenhuizen (Zuid-Hollands) en verhuisde in 1998 voor zijn liefde naar Joure. In Zevenhuizen, een echt volleybaldorp met een sterke community, bedreef hij met een zeer grote drive en grote ambitie de sport. Eenmaal in Joure ging al snel de ronde dat er een nieuwe jongen was die ze bij het team moesten krijgen. En zo geschiedde. Stefan sloot zich direct bij het team aan in het nieuwe seizoen.

Herenvolleybal niet meer zo populair

Naast deze drie heren bestaat het team uit Peter Wesseling, Johan Bosma, Jurjen Bakker, Theo de Jong, Arjen Iwema en twee jongeren: Redmer de Vries (Redmer gaat door bij een andere vereniging) en Jasper Elzinga. Dat ze stoppen is een geleidelijk proces geweest van jaren. Steeds minder nieuwe leden; de sport is niet meer zo populair bij met name jongens en er zijn zoveel andere sporten waar je uit kunt kiezen. Dat het herenteam stopt betekent niet dat ze elkaar niet meer zien. Ze gaan samen op padelles; doen aan beachvolleyball; zijn alle drie zeer actief binnen de vereniging als trainers van de teams van hun eigen dochters én zijn bestuurslid. Ze dragen de vereniging een warm hart toe en blijven zich inzetten voor de vereniging. voor nu met name door het damesvolleybal op de kaart te zetten. 

Mooie herinneringen

Voor alle drie geldt dat het behalen van de tweede divisie als één van de mooiste prestaties die ze bereikt hebben. Bauke vertelt: “We begonnen dat seizoen in de derde divisie met een team, waarvan ik dacht: ‘Wat gaat dít worden?’ Uiteindelijk ontstond er een dusdanige dynamiek dat we kampioen werden en dus een divisie hoger mochten spelen.” Bauke glundert en vertelt trots: “Het is het hoogste niveau dat Joure ooit gespeeld heeft.” Het persoonlijk hoogtepunt voor Stefan was, als bevestiging van zijn ambitie, dat hij gevraagd werd door Sneek. Sneek speelde op dat moment eerste divisie. Stefan is hier toentertijd niet op ingegaan, maar het gezien worden was voor hem op dat moment voldoende.

Hechte vriendengroep

Andries benadrukt dat hij het vooral zo mooi vindt dat er zo’n hechte club vrienden uit voort is gekomen, die het ook naast het volleybal samen heel leuk hebben. Op tafel liggen foto’s, boeken en krantenknipsels van het team door de jaren heen; zo ook een foto, gemaakt op Ameland. Elk jaar deden de drie vrienden mee aan een groot volleybaltoernooi, met wel dertig tot vijftig velden op Ameland. Ze begonnen met een kratje bier voor een tent en uiteindelijk werden de accomodaties steeds luxer. Op een gegeven moment gingen de vrouwen en later ook de kinderen mee. Na ruim dertig keer stopte het toernooi ermee, maar  is de traditie elkaar te ontmoeten wél voortgezet en gaan de mannen met hun gezinnen nog elk jaar naar Ameland om samen op het strand te volleyballen. Stefan vertelt lachend dat de kinderen al zeiden: “Als jullie niet meer gaan, gaan wij zelf wel.” 

De allerlaatste

Vanavond is het dan zover: de laatste wedstrijd. Of het een emotionele dag is, vraag ik. “Toen ik vanmorgen wakker werd, voelde ik wel dat het niet zomaar een dag is, maar hoe ik zal reageren als de wedstrijd voorbij is weet ik niet”, vraagt Andries zich hardop af. “We zullen wel als een dweil spelen”, lacht Stefan. Zeker is dat de heren er eentje op nemen na de tijd, en het niet het eind is van hun vriendschap. En dat zij nog verbonden blijven bij de vereniging.

De laatste wedstrijd hebben ze uiteindelijk nipt met 3-2 gewonnen. De achterban had als verrassing spandoeken en oude foto’s opgehangen, maar ook oudgedienden en betrokkenen uitgenodigd waardoor de hele tribune vol zat. Het werd een feestelijke avond dat eindigde in de late uurtjes mét de volleybalschoenen van Stefan, net zo versleten, in de prullenbak. ‘Game over’.