Oud-burgemeester Michiel Alma: Hoekerpolder of Waterpark

LANGWEER - Michiel Alma werd 75 jaar geleden dan wel in Den Haag geboren, maar voelt zich Langweerder. Daar kwam hij overigens pas echt terecht in 1979. Na een studie sociologie in Rotterdam en werk bij Rijkswaterstaat en het ministerie van Financiën. Michiel Alma werd namelijk toen één van de Rijpstra-boys. Een Commissaris van de Koningin had in die jaren nog veel invloed op de benoeming van burgemeesters. Mr. Hedzer Rijpstra benoemde vier jonge Haagse ambtenaren.  

Bernard Holtrop, Idaarderadiel; Michiel Marijnen, Haskerland; Ties Elzinga, Hemelumer Oldeferd. En Michiel Alma. Al die boys kenden Fryslân van de zeilsport. Michiel deed dat in Langweer. Daar werd hij in 1979 burgemeester van de toen nog bestaande gemeente Doniawerstal. Drs. Alma was een VVD-er. Dat was wel even schrikken voor Doniawerstal, na zestien jaar het CDA (CHU)-bewind van Johan Cavaljé.

Michiel Alma kijkt tevreden terug op die periode. “Al stormde het in zo’n kleine raad ook wel eens”, herinnert hij zich. Over een stuk grond  in Scharsterbrug. Of het verzorgingshuis van Sint Nicolaasga, dat al of niet in het ‘klooster’ moest. “Veel emotie, verschillende inzichten, daarom begrijpelijk.” Alma herinnert zich een goed college, met Willem Hoornstra en Nel van Zandbergen. En de gemeentesecretarissen Dick Driebergen en Wadze Visser.  

Borculo
Alma was er niet eens zo lang burgmeester. Hij had dat ook al zien aankomen. De ingezette procedure van gemeentelijke herindeling in Fryslân werd per 1 januari 1984 een feit. Doniawerstal werd samengevoegd met Haskerland tot Skarsterlân. Alma werd per direct benoemd in Borculo, een gemeente, oostelijk van  Zutphen en Lochem. Die gemeente zou in 2005 ook weer in een groter geheel opgaan.

Toen was Michiel Alma daar al weg als burgemeester. Terwijl hij in het begin toch op weg leek naar een glanzende loopbaan als burgemeester. Vrolijke kundige man; kon goed met mensen omgaan. In 1987 reed de auto, waarin hij naast de bestuurder zat, een losgebroken paard aan. Hij hield er een dwarslaesie aan over en zit nog altijd in een rolstoel. Borculo liet hem burgemeester blijven. In zijn rolstoel zou hij dat nog tot aan 2002 doen. Toen was zijn extra energie wel op, en werd hij gepensioneerd. Raad en burgemeester waren het daarover eens. Wat Alma betreft alle lof voor die gemeenteraad van Borculo

Langweer
Michiel Alma woont sindsdien weer in Langweer. Een burgemeester die terugkeert naar de plaats waar hij een paar jaar burgemeester was. Je hoort het niet vaak. Maar Michiel kiest zijn eigen weg. Waarbij hij nu vanzelfsprekend veel hulp nodig heeft, vanwege zijn dwarslaesie. Hij roemt zijn ijzersterke echtgenote Hanny daarin.

Waarom terug naar Langweer? Dankzij een tip van de onvolprezen notaris Mulder en zijn vrouw Gon gingen ze na het ongeluk op vakantie in het huis waar later de Skarsterlânske  burgemeester Bert Kuiper woonde. Later bij Dirk Zandstra. En toen Borculo voorbij was kochten Hanny en Michiel een schitterend huis aan de Weverstreek in Langweer. Daar wonen ze nog steeds.  

Michiel Alma zit ‘s zomers vaak in zijn ruime tuin en kijkt dan uit over de Langweerder Wielen. Als we bij hem komen zit hij boven, op zijn  prachtige werkkamer vol boeken en ander historisch materiaal, bijna een museum. “En moet je zien, straks zijn de bladeren weer van de boom uit de tuin gewaaid. Dan heb je hier toch een prachtig uitzicht over het water. Dan zit ik hier altijd. Het is hier zo mooi.” 

En dan zijn we dus toe aan de hamvraag. “Waarom mogen andere mensen niet datzelfde genot hebben? Ik gun het juist iedereen, en juist ‘daar’ wordt kostbaar vrij weids uitzicht voor iedereen vernietigd.”

Hoekerpolder
‘Dáár’ is de Hoekerpolder. Enigszins zuidwestelijk van de Langweerder Wielen en dan aan de overkant van de Pontdyk, die naar de pont over de Langweerder vaart loopt. Daar willen investeerders Waterpark Langweer bouwen, een 199 recreatiewoningen sterk groot park. Michiel Alma hoort tot het groepje Langweerders, die daar op tegen zijn. 

‘Buitenstaanders’ worden Alma en zijn maatjes genoemd. Die ‘maatjes’, dat zijn Freek Faber (oud-Jouster en oud-wethouder) en Michiel Egeler (oud-Heineken directeur). Toen ze voorzichtig in de dorpskrant schreven dat ze niet zo voor die Waterparkplannen waren, “hadden we zomaar zo’n 150 mensen die het met ons eens waren.” Ook: “allemaal eigen bewoners, net als wij. Veel daarvan generaties hier woonachtig.“

Dat gaf het drietal de stimulans om door te gaan met ‘de actie’. Die niet meer is dan het schrijven van een boekje. Daarin zeggen ze dat de gemeenteraad van de gemeente De Fryske Marren het uit moet zoeken. Daarom heet het boekje ook ‘Hoekerpolder of Waterpark’. Als die beslissing er is, houden ze zich er aan. “We gaan niet naar de Raad van State”, zegt Alma.

Porseleinkast
Het boekje geeft wel een leuk historisch overzicht van de recreatie in en rond Langweer. Van het Zorab-park De Woudfennen in Boornzwaag tot aan een geweldig idee voor het Tjeukemeer over 5000 recreatiewoningen op een recreatie-eiland. Toen kwam de andere kant, en werd in Fryslân voorzichtigheid de moeder van de recreatieve porseleinkast.

Er staat in het boekje dat Langweer intussen toch 700 recreatiewoningen heeft gekregen in en rond het dorp. Met die 200 Waterparkwoningen erbij, worden dat 900. Terwijl het aantal ‘gewone’ huizen 450 is. Daar hebben ze geen oordeel over, wel over het feit dat de initiatiefnemers zeggen dat Langweer het Waterpark economisch nodig heeft.

Michiel Alma: “De horeca loopt hier goed, je zou wel meer winkels willen, maar het wordt een Landal park en daar zijn ze gewend dat alles op eigen park te vinden is.” Alma twijfelt aan de noodzaak voor Langweer. Sterker: “Volgens de plannen houdt Langweer maar een klein stukje ijsbaan over. Wellicht is dat wisselgeld.”

Weids
Dat is overigens niet het voornaamste bezwaar. Dat is dat het open weidelandschap van de Hoekerpolder verdwijnt bij de komst van het park. “En hoe snel wordt dát straks nog weer uitgebreid? Ook nog in een andere polder?”. De Hoekerpolder is toch onderdeel van het Nationaal Landschap Zuidwest-Fryslân, een combinatie van landbouw, natuur en cultuurhistorie.”

In 2008 en 2009 werden dit soort plannen in dat gebied verworpen. Maar de gemeente Skarsterlân is intussen geworden tot de gemeente De Fryske Marren. Waar de omgevingsvisie nog niet klaar is. Waar nog geen recreatievisie bestaat. Die gemeenteraad moet nu de beslissing nemen, slechts naar aanleiding van meningen. “Daarom dit boekje, benieuwd wat ze zeggen”, zegt Alma.

Temeer daar er intussen alweer een ander oud plan óók opnieuw is ingediend. Groot hotel, luxe woningen, ‘een andere categorie’. Dat zou dan bij Boornzwaag, richting Scharsterburg moeten. Wat verder weg dan het dichtbij liggende weidse landschap van de Hoekerpolder. Alma: “Zoals het gepresenteerd is, wordt het een schitterend plan; moeten ze serieus naar kijken.”

Michiel Alma doet tot slot een klemmend beroep: “Wij zijn echt geen Nimby’s, hebben geen belangen. We vragen enkel van de Friezen om ‘grutsk’ te zijn op hun eigen landschap. Voor iedereen.”

Tekst: Eelke Lok