Cobi Walstra begeleidt al dertig jaar de Trimclub Wijckel

Vijftig jaar bestaat de ‘trimclub’ dit jaar in Wijckel. Inmiddels bestaat de groep uit zo’n twintig vrouwen die samen genieten van bewegen, de natuur en het buitenzijn. Dat alles al dertig jaar onder de begeleiding van Cobi Walstra. Zij bedenkt de oefeningen en bepaalt de routes, maar doet vooral gezellig mee. We spreken met Cobi af bij het Wikelerbosk en zij laat ons zien wat de trimclub inhoudt en zo bijzonder maakt.

Het is een zonnige herfstige dag in september wanneer ik met Cobi Walstra (1953) afspreek bij de ingang van het Wikelerbosk, ook wel het Van Coehoornbos genoemd. Het is de statige poort van het voormalige erf van Menno van Coehoorn, zo vertelt Cobi mij. We gaan het bos in terwijl Cobi mij al lopende over het ontstaan van de trimclub vertelt en ondertussen van alles laat zien.

Hoe het begon…

Cobi vertelt: “Het is vijftig jaar geleden toen de nu 91-jarige Japke Schotanus in 1972 tegen de toenmalige turntrainer en oud-dorpsgenoot Bertus Bult zei: ‘Nu de bern nei skoalle goang, wollen we wol wat buten doan.’ Bertus zei tegen Japke: ‘Als jij een een groep bij elkaar verzamelt, dan leid ik jullie wel rond.”

Zo gezegd zo gedaan. Japke verzamelt uit het dorp en de omgeving een groep vrouwen bij elkaar die samen iets actiefs wilen ondernemen in de buitenlucht. Ze komen steevast op de dinsdag om negen uur bij elkaar in het Wikelerbosk. Twintig jaar lang stuurt Bertus de groep met veel plezier door het bos. Als na zijn overlijden de leiding wordt overgenomen door Alex Kaspers is dat maar tijdelijk, want hij benadert algauw Cobi Walstra om die taak over te nemen. Aangezien Cobi een zeer actieve en sportieve vrouw is, heeft zij hier wel oren naar, en die taak verricht ze nu alweer dertig jaar.

De dinsdagochtend is heilig

Cobi woont met haar man in Oudemirdum en heeft twee volwassen zonen en vijf kleinkinderen. Ze is jarenlang gymnastiekjuf geweest bij verenigingen en is nu nog steeds werkzaam in de zorg waar ze zich vooral bezig houdt met ‘meer bewegen voor ouderen’. Dit doet ze met name in verschillende verzorgingstehuizen. Al dertig jaar is het uurtje op de dinsdagochtend van september tot en met eind juni heilig voor haar. Ze mist het in principe nooit. Haar vakanties plant ze eromheen. Ze bedenkt van te voren wat ze gaan doen en neemt gepast materiaal mee. Door haar werk heeft ze zelf allerlei materiaal in huis. Denk bijvoorbeeld aan stokjes en ballen. Naast de trimclub volgt ze zelf ook nog steplessen. Ze is zeer actief en denkt nog lang niet aan stoppen.

De bult op

De focus bij de groep ligt niet op veel en hard draven. Cobi omschrijft het eerder als een ‘beweegclub’. “De ene keer doen we een estafette, de andere keer rennen we heen en weer of de bult op, want dát is goed voor de benen”, legt ze uit. Soms bewegen ze ook op muziek. De vrouwen die tot de groep behoren zijn tussen de 55 en 75 jaar. Ze komen niet alleen uit Wijckel maar uit de hele omgeving van Gaasterland en zijn een afspiegeling van de samenleving. Voor hen is het een vorm van bewegen, plezier maken en lief en leed delen. “Als je al zo’n lange tijd lid bent van een groep, ontstaan er vanzelf dierbare vriendschappen”, vertelt Cobi.

We lopen verder en Cobi laat mij zien welke paden ze gebruiken om hun activiteiten uit te voeren. Paadjes waar heel goed estafette in een driehoek gelopen kan worden. Wij ‘beklimmen’ de bult en Cobi vertelt over de natuur. “We lopen in alle seizoenen, het moet wel héél slecht weer zijn, willen we niet gaan”, zegt ze. Als het regent schuilen ze onder een boom of in het prieeltje. “Één keer dacht ik: ‘Nu is het héél slecht weer, ik ga niet.’ Bleken er achteraf vijf te zijn geweest. Toen baalde ik dat ik er niet bij was.” Cobi lacht er nu om. Met de komst van de WhatsApp-groep zal dat niet zo snel meer gebeuren, denkt ze.

Gemoedelijk

Het vijftigjarig bestaan van de Trimclub Wijckel hebben de dames al samen gevierd met een bezoek aan de Keukenhof in mei. Verder hebben ze jaarlijks uitjes zoals een fietstocht of wandeltocht met een kopje koffie en een broodje onderweg. Wanneer iemand een ‘jubileum-verjaardag’ heeft, dan drinken ze na het trimuurtje samen koffie met wat lekkers erbij, bij de jarige thuis. De leden betalen contributie in de vorm van een lief-en-leedpot. Hier stoppen ze een kleine bijdrage in waar ze elkaar cadeaus uit kunnen geven en onkosten kunnen vergoeden. Onlangs kwam er nog een nieuw lid bij en dat gaat allemaal heel gemoedelijk en vanzelf.

“En als er tijdens het lopen teveel gekletst wordt, dan laat ik even zien wie de leidster is, en dan is het direct stil in het kippenhok”, grapt Cobi.

Tekst: Lotte van der Meij