Wereldburger Albert van der Meer uit Harich is na veertig jaar terug in Fryslân

HARICH - Luisteren naar het levensverhaal van Albert van der Meer is alsof er een meeslepende roman aan je wordt voorgelezen. Want het leven van deze 67-jarige Fries was en is alles behalve saai. De liefde bracht hem naar Amerika en dankzij zijn werk reisde hij de hele wereld over. Vóór de coronacrisis keerde hij met een van de laatste vluchten uit Amerika terug naar zijn geliefde Fryslân: “Ik bin tige bliid. Ik kin wer Frysk prate.”

Zijn wieg stond in Dokkum, de stad waar hij ook zijn jeugd doorbracht. Hij rondde zijn technische
opleiding met succes af en was vaak op het water te vinden. Zeilen was zijn passie. Hij werd
zeilinstructeur in Langweer. Daar viel hij als een blok voor de charmes van een Amerikaanse. “Zij
werd mijn eerste vrouw”, begint Albert van der Meer zijn verhaal.

Naar Amerika
In hun verkeringstijd werkte Albert nog twee jaar bij de marechaussee in Apeldoorn/Nunspeet.
“Het had weinig gescheeld of ik had meegedaan aan de beëindigingsactie van de treinkaping door
Zuid-Molukse jongeren. Mijn collega’s lagen in de weilanden en ik zat in het vliegtuig, op weg naar
New York City, naar mijn toekomstige vrouw. Mijn vakantieaanvraag was ruim daarvoor
toegekend.

In 1976 ben ik in Dokkum getrouwd. Mijn vrouw wilde graag terug naar Amerika om haar studies
af te ronden. Zelf had ik geen vaste baan op dat moment. Door de lerares Engels van mijn moeder
en haar man, die professor was aan de TH in Delft, werd ik aangemoedigd om weg te gaan. Twee
jaar in Amerika wonen is een ervaring voor het leven, zo vonden zij. Dat was ons plan, maar die
paar jaar zijn er ruim veertig geworden.”

Duitsland
,,Wij gingen wonen in Rochester, New York. Mijn vrouw ging naar school en ik werkte als
servicemonteur voor een fabrikant van SEM’s, Scanning Elektron Microscopes. Later verhuisden
we binnen de staat New York naar een plek met meer ruimte. Hier hadden we twee paarden, een
koe, kippen en honden. We woonden er een jaar of vijf. Vervolgens hield ik me bezig met het
ontwikkelen en ontwerpen van microscopen en verhuisden we naar New Hampshire. Mijn bedrijf
kreeg contact met een Duitse firma. Leuke bijkomstigheid voor mij was dat ik daardoor veel naar
München moest. Zo kon ik mijn ouders vaker bezoeken.

Ik was veel van huis. Op een bepaald moment was ik meer in Duitsland dan in Amerika. Ik was
werkzaam bij een dochteronderneming van Siemens, toen die grote onderneming zelf bij mij
kwam met de vraag of ik voor hen wilde werken. Dat heb ik gedaan.”

Altijd onderweg
Zijn opleiding mts elektrotechniek kwam goed van pas. Albert hield zich wereldwijd bezig met
informatietechnologie: “De Amerikaanse markt groeide snel en ik was vrijwel nooit thuis. Ik vloog
alleen al dertig keer per jaar naar San Francisco en een keer of zes naar München. Ik heb voor
meerdere bedrijven gewerkt en me altijd beziggehouden met het testen van IC’s (Integrated
Circuits – red.) van Intel. Dat is de rode draad in mijn werkzame leven. Ook toen ik later voor
Schlumberger ging werken, bleef ik dat werk doen, net als het testen van microprocessors en
aanverwante IC’s. En ik was altijd onderweg.”

Azië
“Toen Advantest America Inc. dochtermaatschappij Siemens opkocht ging ik mee. Dankzij dit
bedrijf heb ik heel Azië gezien. Ik was vaak in Tokio, maar ook in Korea, Maleisië, De Filipijnen - het
mooiste land waar ik ooit ben geweest -, Taiwan, Singapore, Indonesië, Cambodja en Thailand. Het
was handig dat ik een Nederlands paspoort had, want die Aziaten hadden het niet zo op
Amerikanen. Op een bepaald moment was ik net terug van een grote klus in Maleisië, toen ik
gebeld werd om met spoed naar Taiwan te gaan. Dat wilde ik niet want ik was net thuis. Ze bleven
aandringen en boden me als goedmaker een volledig verzorgde reis van tien dagen naar Hawaii
aan, samen met mijn vrouw. En mijn vrouw mocht daar alvast eerste klas naartoe reizen. Dat was
me wat.”

Kinderen
Tijdens dit hectische leven kreeg Albert er een compleet nieuwe ervaring bij. Hij werd op 38-jarige
leeftijd voor het eerst vader. Zoon Pieter werd geboren. Albert: “En achttien maanden later
kregen we een drieling. Dat was thuis een bijzonder heftige periode. Vanzelfsprekend kon ik veel
minder reizen. Ik sprak in die tijd vaak over BMW, de eerste letters van de namen van de kinderen,
Beatrix, Martin en Willem, maar ook van Bring My Wallet, haha! Alle kosten voor de kleintjes
waren in drievoud. Er kwam familie uit Nederland om ons te helpen en ik ging meer vanuit huis
werken.

Technisch verhaal
Uitgebreid vertelt Albert over de inhoud van zijn werkzaamheden, lastig te volgen als je er niet
veel vanaf weet, maar voor de liefhebbers vertelt hij in begrijpelijke taal: “Mijn werk bestond in
die tijd uit het schrijven van software, speciaal voor testprogramma’s. Grote testers waren
ongeveer 1,5 meter breed, vier meter lang en twee meter hoog. Die moesten het piepkleine chipje
(IC) aansturen en controleren voor wat betreft functionaliteit en snelheid. In het begin, in 1985,
was dat met snelheden van 4.7 Mhz en tegenwoordig, vanaf 2014, met 12.7 GigaHz, intern.”

Twee jaar Nederland
“In de jaren 1996 en 1997 kon ik via Schlumberger, waar ik toen werkte, aan de slag bij Philips in
Nijmegen. Hier had ik opnieuw veel te maken met Intel, ik bleef in mijn vakgebied. Nu waren we
dichter bij mijn familie en hadden we meer hulp voor ons gezin. Maar mijn vrouw kreeg heimwee.
We gingen terug naar ons huis in New Hampshire, dat we hadden aangehouden. Daar werkte ik
vanuit huis. ’s Ochtends van negen tot twaalf gebruikte ik de testers van Silicon Valley in
Californië. ’s Middags gebruikte ik de testers in München. Als de mensen daar naar huis gingen
kon ik hun apparatuur gebruiken. Zo kon het precies dankzij het tijdsverschil.”

Scheiding
“Toen kwam het moment dat het bedrijf Schlumberger zich volledig wenste te concentreren op de
aardolie en ik vloog eruit. Binnen twee weken stond ik zonder werk op straat. Bij Bosch vond ik
een nieuwe uitdaging. We verhuisden naar New Bern in North Carolina. Thuis ging het niet goed.
Mijn oudste zoon belde mij op een bepaald moment en zei dat het zo niet langer kon. Mijn vrouw
had een drankprobleem en ze kon het niet aan om goed voor de kinderen te zorgen. Er was veel
leed en het liep uit op een scheiding.’’

Zwaar ongeluk
Ook al eisten het werk en de kinderen hem vaak op, de watersport bleef een hoofdrol spelen in
het leven van Albert. Het keuren van schepen deed hij graag. Tijdens zo’n uitstapje sloeg het
noodlot toe: “We klapten met een snelheid van vijftig kilometer per uur vol op een zandbank”,
weet Albert nog. “Ik viel ongelukkig en wist dat het niet goed was. Ik had zoveel pijn, bijna niet te
dragen. Ik voelde elke golf nadat de kustwacht me had opgehaald van het gestrande schip. In het
ziekenhuis vertelden ze mij dat ik naar huis moest gaan en pijnstilling moest nemen, maar dat was
voor mij geen optie.

Bij nader onderzoek bleek dat ik mijn rug op zeven plaatsen had gebroken, dat ik vijf gebroken
ribben had en dat mijn schouder ‘in de prak lag’. Negen maanden lang kon ik mij vrijwel niet
bewegen, daarna is langzaam het revalidatieproces begonnen. Bosch heeft mij nog een halfjaar
doorbetaald en daarna kon ik gelukkig met vervroegd pensioen. Ik was invalide geworden. Vijf jaar
heb ik rond gekrukt, ik heb veel operaties gehad en nu kan ik eindelijk zeggen dat het gelukkig
beter gaat. Ik kan weer veel, maar lang niet alles.”

Marianne, Cher en Ronald Reagan en Toto
“Gelukkig had ik inmiddels mijn huidige vrouw Marianne leren kennen”, vervolgt Albert en hij kijkt
de vrouw die naast hem zit eens goed aan. “Zij had twee kinderen uit een eerder huwelijk en kon
de zorg voor mijn kinderen goed aan. Zo konden mijn kinderen ervaren hoe het is als je was wordt
gedaan, als er lekker voor je wordt gekookt en hoe het voelt als er iemand altijd voor je is.
Marianne komt uit Beverly Hills. Haar verleden kun je gerust interessant noemen.”

Albert kijkt weer opzij. Marianne knikt goedkeurend en hij vertelt verder: “Marianne woonde in
een buurt waar grote sterren woonden. Haar buurvrouw was zangeres Cher. Op haar eerste
huwelijk was niemand minder dan president Ronald Reagan aanwezig en ze was
achtergrondzangeres bij de band Toto, die in de jaren tachtig een monsterhit scoorde met het
nummer ‘Africa’.”

Marianne spreekt alleen Engels en laat foto’s zien van het leven in Amerika, hun huis en hun
honden, hele grote Newfoundlanders. Marianne: “Eén hond was wel honderd kilogram. Zo groot
als een beer, maar ongelofelijk lief.”

Honderdste lid Energie Coöperatie Gaasterland
Nu hij eenmaal met pensioen was, wilde Albert maar één ding: “Wer werom nei Fryslân.”
Marianne moest mee. Hij heeft zijn passie voor het zeilen weer opgepakt en is zeilinstructeur in
Heeg. “Mensen leren zeilen is prachtig om te doen. Na mijn ongeluk ben ik niet meer de
handigste, maar zeggen hoe het moet, dat gaat me nog erg goed af”, lacht Albert.

Samen met Marianne kocht hij een huis in Harich. Albert: “Op het dak van een nabij gelegen
boerderij hebben we onze zonnepanelen van de Energie Coöperatie Gaasterland en daar werden
we notabene het honderdste lid. In Nederland heeft de klimaatproblematiek alle aandacht, in
Amerika niet. Daar ligt vuilnis langs de weg en iedereen gaat maar door met het verbruiken van
energie. Een groot verschil hoor. Natuurlijk, zonnepanelen zijn financieel aantrekkelijk, maar
bewust duurzaam bezig zijn, dat is belangrijk. Dat doen we hier met elkaar. Weer een reden om
blij te zijn dat ik terug ben.”

Tekst: Gea de Jong-Oud
Fotografie: Johan Brouwer