Vrijwilligster Siepie van der Gaast: dan bin ik der wol!

Algemeen

LANGWEER - Ze wordt tijdens een uurtje praten zes keer telefonisch gestoord. En elke keer zegt ze, aan het eind van zo’n gesprekje: “Komt klear, bin ik der wol”. Siepie van der Gaast is er altijd. Ze is al 73 jaar, maar zit als vrijwilligster in heel veel organisaties. In háár Langweer. Maar ze is ook daarbuiten bekend, omdat een van haar vrijwilligersposten het ‘winkeltje’ van de VVV is.

We noemen dat dus even bij de naam, zoals het door de Langweerder bevolking genoemd
wordt. Maar het is het vaste kantoor van Waterland van Friesland, de VVV organisatie die
vanuit Joure voor de gehele zuidwesthoek van Fryslân werkt. In Langweer hebben ze niet
alleen een informatiekantoor, maar je kunt er ook souvenirs en andere kleinigheden kopen.
“Watte, we ha sels Fryske wyn. En we ha fleece jacks mei ‘Langwar’ of ‘Fryslân’ der op. Sjoch,
we ha mear romte krigen om sok spul op te slaan”.

Loopke
Ongeveer tien jaar geleden werd ze er vrijwilliger. Omdat ze het ‘leuk’ vindt. “Ja jong, dan ha
ik efkes myn loopke nei de Buorren”. Daar staat haar ‘winkel’. Onderweg wordt ze veel
aangesproken, ze kent Langweer en de inwoners daarvan van haver tot gort. Ze komt er
immers vandaan. Heit en mem bestierden café-restaurant de Drie Zwaantjes. Dan trouw je
en dan komt je terecht in Tjerkgaast. Maar toen haar man daar overleed, ging ze toch weer
naar hûs. Naar Langweer.

Leuk dat VVV-werk, omdat je zoveel verschillende mensen in de winkel krijgt. Ook al is die
momenteel niet steeds open vanwege de corona. Anders was het zomers de hele week
open, nu is het dinsdags en donderdags gesloten en alleen de andere middagen open. “Ik
fûn de hiele dei dêr stean altyd folle moaier”, zegt Siepie. Een hele dag in het centrum van
Langweer de aanwijsstok zijn, die ook nog leuke dingetjes verkoopt. “Inkeld at der
bûtenlanders komme, dan ha’k it wat dreech fanwege de talen”.

Knus
It knusse is der wat ôf”. Even is het fleurige mens wat ze nu eenmaal is, toch wat somberder.
Dat is logisch. Eerst was er alleen het VVV Langweer/Joure. Nu is het dus Waterland van
Friesland, en dat is een professionelere organisatie. Die niettemin toch niet zonder
vrijwilligers kan. Ze kunnen niet zonder Siepies. Of zonder de andere vrijwilligers, die net als
Siepie zeggen: “we kinne wat betsjutte foar de minsken”.

Vijf vrijwilligers heeft Waterland van Friesland nog in Langweer. Dat is al te weinig om na de
corona weer alle dagen in te vullen. En dan houdt Siepie er volgend jaar ook nog mee op.
Haar leeftijd begint mee te tellen. Siepie vindt ook dat anderen het nu maar eens moeten
doen. Heeft wel haar twijfels: “dan belje se my op, want dan witte se net op hokker knopke
fan de kassa at se drukke moatte”. Nog verder in de steeds digitalere wereld van Waterland
te stappen, lokt haar overigens ook niet meer. “AL sil se my dat-en-dat programma noch al
efkes útlizze”.

Dus valt wel te denken dat Siepie straks nog gewoon haar vrijwilligerswerk blijft doen. Zoals
ze muntjes in het dorpshuis blijft verkopen op de grote feestavonden. Zoals ze de dorpskrant
van Langweer blijft nieten en bezorgen. Zoals ze naaiwerk blijft doen voor veel
Langweerders, die haar daarvoor weten te strikken. Zoals ze het liefst met een groep
kinderen door Langweer sjouwt, om ze van alles te laten zien. Zegt ze nou nooit eens nee?
“No ja, at se my no freegje om in rits yn in winterjas te setten, dan sis ik nee.” De rest? “Ach,
dan bin ik der wol”.

Tekst: Eelke Lok