Roelie Bosselaar uit Joure schreef boek over huiselijk geweld: “Laat je niet ringeloren, laat je horen”

JOURE - Met de bekende slogan ‘Het houdt niet op, totdat je iets doet’ ging eind april de overheidscampagne tegen huiselijk geweld tijdens de coronacrisis van start.

Mensen blijven thuis en hun sociale contacten nemen af waardoor de spanningen thuis hoog kunnen oplopen. “Het is goed de aandacht te vestigen op dit probleem”, vindt Roelie Bosselaar. “Als ik de berichten hoor over basisschoolkinderen die nu spoorloos zijn, slaat de angst mij om het hart.” Roelie ondervond aan den lijve wat huiselijk geweld kan aanrichten. Ze schreef er een boek over met de titel ‘Afzien’.

Roelie Bosselaar
Roelie Bosselaar schreef het boek om de traumatische gebeurtenissen in haar verleden te verwerken en achter zich te kunnen laten. Maar ook om iedereen die te maken heeft met huiselijk geweld te laten zien, dat er een uitweg is. Dat er mensen en instanties zijn die je kunnen helpen. “Alles wat ik in het boek beschrijf is waar. Alles is echt gebeurd. Het is een historisch document uit mijn leven”, vertelt Roelie. “Nu ik het zelf herlees, merk ik dat het bomvol staat met gebeurtenissen en feiten. Het is goed dat ik het heb geschreven. Al die gebeurtenissen voelen nu langer geleden. Ze hebben een plek in de tijd gekregen.”

Kibboets
Roelie is 21 jaar als ze haar beschermde vertrouwde omgeving verlaat. Ze gaat het avontuur aan en vertrekt naar Israël. Ze gaat als vrijwilliger werken in een kibboets. Hier wordt ze verliefd op een kibboetsbewoner. 

Een veelzeggende regel uit het boek: ‘We komen de eetzaal binnen en daar zit hij. Een soort Omar Sharif in militaire outfit. Groot, slank, gemillimeterd haar, donkere huid, regelmatige trekken en een uitstraling ‘wie doet me wat’.’ De blonde Roelie uit Nederland krijgt een relatie met deze man, genaamd Amir. Niet alle kibboetsbewoners zijn enthousiast over hem, maar concrete waarschuwingen geven ze niet. Ook al zijn er lastige momenten in hun relatie en heeft Roelie haar twijfels, toch blijven ze bij elkaar. En wanneer de einddatum van haar visum in zicht komt, besluiten ze zelfs te trouwen.

Meer geweld
Tijdens het onrustige huwelijk neemt het geweld toe. Verhuizingen naar Nederland en Amerika brengen hier geen verandering in. Roelie beseft dat ze moet vluchten, wil ze haar leven veranderen. De manier waarop ze feitelijk vertelt wat haar overkomt, maken de passages in het boek aangrijpend. Wanneer ze op een dag op haar knieën voor de kluis zit om haar paspoort en wat geld te pakken om te vluchten, staat Amir ineens naast haar.

Roelie vertelt in haar boek: ‘Zijn greep rond mijn hand voelt als een bankschroef en ik gil het uit van pijn en angst. Hij laat mijn arm los, maar in één moeite door lanceert hij me, met een enorme klap in mijn gezicht, op het bed. Het ziet zwart voor mijn ogen’. De klappen en andere wreedheden gaan door en de passage eindigt met: ‘Jij gaat netjes naar bed, je belt niemand, je doet helemaal niets. Jij bent niemand, jij shit, en niemand zal je helpen onthoud dat goed. En als ik hoor dat iemand hier weet van heeft, dan is hij de volgende die aan de beurt is’.

Bedreigd met wapen
Wanneer ze er wel in slaagt naar Nederland te vluchten, maar uiteindelijk toch weer teruggaat naar Israël, want je moet toch vechten voor je huwelijk, staat Amir haar woedend op te wachten op het vliegveld. Roelie schrijft: ‘In het donker op de parkeerplaats brengt hij het wapen omhoog en zet het langzaam tegen mijn linkerslaap. ‘Geef mij nu één reden waarom ik géén kogel door je hoofd zou jagen!’ briest hij in mijn oor’. Het is goed gegaan, maar het had echt verkeerd af kunnen lopen, beseft Roelie achteraf. “Ik weet niet precies wat hem er op dat moment van heeft weerhouden mij te vermoorden, maar hij deed het niet.”

Twintig jaar zwijgen
In het boek beschrijft Roelie hoe ze uiteindelijk weet te ontkomen aan de echtgenoot die haar acht lange jaren terroriseerde. Ze weet zichzelf te hervinden en durft het aan de liefde weer een kans te geven. Er komt een nieuwe man in haar leven met wie ze achttien jaar getrouwd zal blijven. “Maar hij wilde helemaal niets weten over mijn ellendige verleden. Bijna twintig jaar heb ik mijn mond moeten houden, terwijl ik nog zoveel moest verwerken van die acht turbulente jaren”, vertelt Roelie.

“Dat zwijgen was niet te doen, het was niet vol te houden. In 2015 ben ik van hem gescheiden en eigenlijk onmiddellijk begonnen met schrijven. Ik moest het verhaal kwijt en wilde het ook gebruiken om avontuurlijke jonge meiden te waarschuwen. Toevallig krijg ik nu een koekje van eigen deeg. Mijn dochter vertrekt naar haar vriend in Australië. Ik hoop zo dat ze daar gelukkig wordt. Nu ben ik de bezorgde moeder die denkt: ‘Wat doet ze nou? Ze heeft toch mijn boek gelezen?’ Maar ik weet heel goed dat iedereen zijn eigen leven moet leiden en zelf ervaringen moet opdoen. Wat heb ik mijn ouders op dat gebied wel niet aangedaan?”

Gelijkwaardige relatie
Dankzij haar dagboek en alle brieven die ze schreef aan haar tweelingzus zijn haar herinneringen goed bewaard gebleven. “Ik heb het boek in één ruk geschreven, grotendeels in Heerenveen, de woonplaats van Lieuwe, die inmiddels in mijn leven was gekomen”, vervolgt Roelie om hier vervolgens lachend aan toe te voegen: “Ja, het heeft bij mij wel even geduurd voordat ik een partner vond waarmee ik een gelijkwaardige relatie heb en die mij begrijpt.” Haar gezicht wordt ernstig wanneer ze zegt: “In plaats van niets van mijn verleden te willen horen, stimuleerde Lieuwe mij juist om te gaan schrijven.”

Stichting Moviera
“Toen het boek bijna af was liet ik het lezen aan een paar mensen. Zij vonden dat ik er iets mee moest doen. Ik besloot het boek op te dragen aan het Blijf van Mijn Lijf Huis in Amersfoort, waar ik ben opgevangen. Maar hoe doe je dat als het adres geheim moet blijven. Ik werd verwezen naar de Stichting Moviera, een stichting die helpt bij huiselijk geweld. Daar waren ze ongelofelijk blij met mijn verhaal. Ze wilden het boek inzetten als hulpmiddel voor hun nijpende probleem, het tekort aan opvanglocaties.

‘Jouw verhaal laat zien dat huiselijk geweld iedereen kan overkomen’, vonden ze. Meteen had ik een deadline want ze wilden het boek presenteren in de week van de zorg, met een persbericht en dus media-aandacht. Daar moest ik even over nadenken. Ik was als de dood dat mijn ex erachter zou komen. Hij is zo wraakzuchtig en gevaarlijk. Zou ik het boek wel uit kunnen brengen onder mijn eigen naam? Daar heb ik over getwijfeld.

Maar dat gevoel van dreiging verdween langzaam naar de achtergrond toen ik er met meer mensen over sprak. En ik wist door een artikel over mijn gewelddadige ex in de bijlage Vrouw van de Telegraaf, waarin hij was afgebeeld met zo’n balkje over z’n ogen, dat ik niet meer de enige boosdoener was, die volgens hem zijn leven had verpest. ‘Vrouwen van Nederland, wees gewaarschuwd’, was de titel van het verhaal. Met een amoureuze insteek had hij meerdere vrouwen berooid achtergelaten. Nadat ik ook vertrouwen kreeg van Lieuwe besloot ik gewoon mijn naam aan het boek te verbinden.” 

Eerste stap
“Het heeft veel te lang geduurd allemaal. Ik heb veel te veel laten gebeuren. Dat komt duidelijk uit mijn boek naar voren. Die eerste stap zetten, dat is het lastigst. Dan geef je de regie uit handen en kun je niet meer terug. Daar moet je klaar voor zijn. Je neemt mensen in vertrouwen en je vertelt je verhaal. Door mijn toenmalige baas, de politie en andere instanties, ben ik enorm goed geholpen.

Ik heb nog veel boeken liggen en ik stel ze graag beschikbaar, misschien kunnen scholen het boek gebruiken bij een project of hebben andere instanties er iets aan. In deze tijd is alle informatie die je zoekt online te vinden. In de tijd dat ik informatie nodig had, was ik aangewezen op de bibliotheek. Daar haalde ik boeken vandaan, die mij inzicht gaven in mijn situatie. Ik begon in te zien wat er gaande was en dat ik moest veranderen. Dat hoop ik ook met mijn boek te doen, in de hoop dat het mensen in een soortgelijke situatie helpt.”

Laat je horen
Op het moment dat haar boek verscheen woonde Roelie in Arnhem. “De burgemeester Ahmed Marcouch heeft veel aandacht geschonken aan mijn boek en de bijbehorende problematiek. Hij zei het heel mooi: ‘Het is jammer dat aangifte doen problematisch is, maar ik begrijp het wel. De situatie is voor slachtoffers van huiselijk geweld emotioneel enorm gecompliceerd; de hand die hen slaat is immers ook de hand die hen heeft liefgehad, dus slachtoffers willen de talloze spijtbetuigingen en beloften van beterschap geloven.’ Zo is het precies. Daar moet je je van bevrijden. Mijn boodschap aan iedereen die hiermee te maken heeft is: laat je niet ringeloren, laat je horen!”

Afzien
Het waargebeurde verhaal van Marloes die naar Israël reist om in een kibboets te gaan werken. Ze wordt verliefd en gaat een spannende relatie aan. Maar dat had ze beter niet kunnen doen… De onalledaagse verwikkelingen in het buitenland volgen elkaar razendsnel op. Maar Marloes raakt steeds meer geïsoleerd. Ze verliest de grip op het leven en een realistisch beeld van hoe een gelijkwaardige relatie hoort te zijn. Uiteindelijk vindt ze de moed om een eind te maken aan haar uitzichtloze situatie. Met deze autobiografie wil Roelie Bosselaar de stilte rond huiselijk geweld doorbreken. Daarnaast wil ze vrouwen, mannen en hun omgeving inspireren om wat aan de situatie te doen.

‘Afzien’ is te koop bij www.boekenbestellen.nl, bol.com en de schrijver. Voor meer informatie: www.roeliebosselaar.nl.

Voor hulp bij huiselijk geweld: bel Veilig Thuis: 0800 2000 (gratis).

Door: Gea de Jong-Oud