JOURE - Petra Samwel is voor velen in Joure waarschijnlijk een bekend gezicht. Wellicht bracht je jouw kind(eren) bij haar op de kinderopvang of was ze één van jouw leidsters. Als Petra in een rustiger vaarwater van haar leven zit, komt kanker op haar pad. Naast de ellende van ziek zijn, bracht het haar gezin bij elkaar en zorgde het voor een missie: andere mensen helpen door zoveel mogelijk geld bij elkaar te verdienen en dat te doneren voor onderzoek tegen kanker. In juni loopt Petra voor de vijfde keer de 13,2 km van de Alpe d’Huzes. Het saamhorigheidsgevoel wat ze daar voelt, wil ze elk jaar opnieuw ervaren. We spreken over het leven, kanker en haar missie bij haar thuis, waar op tafel gezellig de kaarsjes branden en de foto’s van haar kleinkinderen aan de muren hangen.
Petra Samwel (1963) is in Utrecht geboren als eerste van een tweeling. Voor haar ouders werd pas na zeven maanden bekend dat het een tweeling was. Ze had al een oudere broer. Petra en haar tweelingbroer werden tijdens zware winterse omstandigheden thuis geboren. Ze hadden geen auto en door de sneeuw konden haar ouders niet naar het ziekenhuis komen. Het was zeker geen gemakkelijke bevalling voor haar moeder. Petra groeit op in Utrecht en later in Nieuwegein, ze heeft geen warme gevoelens overgehouden aan haar jeugd.
Eenzaam
“Ik was een jongensmeisje, ik had een vriendinnetje en ging verder vooral om met jongens, ik speelde graag voetbal op het schoolplein.” Rond haar achtste jaar krijgt haar moeder een hernia, in die tijd was de keuze opereren of plat liggen. Omdat haar moeder koos voor acht weken plat liggen, kon ze niet voor de kinderen zorgen en haar vader werkte onregelmatig. Om die reden werd Petra elders ondergebracht, bij mensen die ze niet kende en haar tweelingbroer kwam terecht bij het vriendinnetje van Petra. “In die tijd ben ik gaan nagelbijten en daar ben ik nog steeds niet vanaf. Ik voelde mij in die tijd zo eenzaam, ik isoleerde mijzelf op mijn kamertje.” Dit was een zeer verdrietige tijd voor haar.
Alles is liefde
Petra gaat naar de mavo en wilde daarna naar de politieschool, maar ze was nog te jong. Ze kwam in een vormingsklas, een soort tussenjaar. “Ik kwam erachter dat ik graag gezien wilde worden en het leuk vond om voor een groep mensen te staan. Ik werd op mijn zeventiende zweminstructrice. In die tijd was ik niet echt met jongens bezig. Maar rond mijn negentiende werd ik in het zwembad gespot door Emile, hij bleek één van mijn vrienden te kennen en belde mij thuis op. Ik kende hem helemaal niet en hij nodigde mij uit voor zijn feestje. Ik besloot te gaan en dit was zo leuk dat we de volgende dag weer afspraken.” Ze worden verliefd en hun relatie is zo liefdevol en fijn dat ze gaan samenwonen. “Ik heb zeven jaar zwemles gegeven tot ik zwemmerseczeem kreeg en mijn vak niet meer kon uitoefenen. Toen heb ik tien jaar bij de gemeente gewerkt. In 1986 zijn we getrouwd en we zijn nog steeds samen.” Hun liefde wordt bekroond met twee dochters: Ashley en Ghislaine. Petra kiest uiteindelijk voor zichzelf en verbreekt al haar banden met het verleden.
Ik vertrek
“Voor mij was hun kindertijd best pittig, Ik heb ongeveer zeven jaar niet kunnen doorslapen. Uiteindelijk brak dit mij op en werd het me te veel ik kwam in een depressie terecht.” Eind jaren negentig huren ze een boot en vieren vakantie in Friesland. Emile had in die tijd last van zijn schouders, maar in Friesland verdwenen zijn klachten als sneeuw voor de zon. “Zullen we hier gaan wonen?”, grapte hij. Het blijft niet bij een grap. Ze laten er geen gras over groeien, verkopen hun huis in Leusden en gaan in Joure wonen. Zo uit het niets kwamen ze hier terecht geleid door het lot. De kinderen gaan hier naar de basisschool en Petra gaat aan de slag als vrijwilliger op de peuterspeelzaal. Dit vindt ze zo leuk dat ze de opleiding pedagogisch medewerker (SPW 4) voltooid. Ze solliciteert bij het kinderdagverblijf en zo werkt ze sinds 2001 bij Skik. Waar veel mensen haar dus van kennen.
Tijdbom
Het leven van Petra lijkt in een rustig vaarwater terechtgekomen. In Joure bouwt ze een nieuw leven op, het gezin is gelukkig en tot het moment dat Petra onder de douche staat en een knobbel in haar oksel ontdekt. Ze wijst de plek aan waar ze het voelde. Van het één kwam het ander en het lijkt goed. Toch wil Petra graag dat de bult eruit gehaald wordt. Na de operatie blijkt dat het toch om kanker gaat. Een langzaam groeiende laaggradig lymfoom. Ook bekend als Non Hodgkin, lymfeklierkanker. Feitelijk houdt het in dat Petra dat moment kanker heeft in haar middenrif, organen en beenmerg. Ze kiezen voor de ‘wait and see’ methode. Elke drie maanden wordt ze gecontroleerd, het voelt een beetje als een tijdbom. Na de uitslag is er opluchting maar twee weken voor de nieuwe controle begint de spanning zich weer op te bouwen.
Agressieve variant
In april 2013 voelt ze weer een knobbel, deze keer in haar hals. Ze noemt dit niet tijdens de controle. In augustus van dat jaar geeft haar toenmalige oncoloog uit Sneek aan dat deze knobbel er wel uit moet. Dit keer blijkt dat de kanker is getransformeerd naar een agressieve variant die bovendien actief is in het hele lichaam. Dit is een klap voor Petra en haar gezin. Want ze voelt zich niet ziek, maar zal nu wel behandeld moeten worden. Ze krijgt R-chop, een vorm van chemotherapie, Dit is een zeer heftige periode. Omdat ze weet dat ze kaal gaat worden, knipt ze haar haar alvast kort en uiteindelijk is het haar man - een ontzettend emotioneel moment - die haar kaal scheert. “Ik had geluk dat het winter was, dan kon ik een muts dragen en viel het niet zo op”, legt ze uit. Vooral voor haar kinderen was de kaalheid confronterend. “Ik ben heel bang geweest, de angst om alles te verliezen, maar ik ben hier nog niet klaar. De kanker heeft ons als gezin sterker en hechter gemaakt.”
‘Assertieve mensen overleven het’
Petra had ergens gelezen dat er een bepaalde vorm van immunotherapie werd ontwikkeld. Deze therapie kwam voort uit onderzoek, dat met geld bij elkaar was verzameld met de acties van Alpe d’Huzes. Ze besprak dit onderzoek met haar oncoloog en bracht hem zo op het idee dit bij haar toe te passen. En dankzij deze therapie is ze er nog. “Ik ben lid van verschillende belangenverenigingen en zo zat ik ooit op een congres waar een professor een lezing gaf en zei: “Alleen assertieve patiënten overleven het”. Als ik niet over die therapie had gelezen was ik er voor mijn gevoel niet meer geweest. Het vertrouwen in mijn lichaam komt niet meer terug, maar je leert er wel mee dealen. Ik zit nu in remissie, de kanker is aanwezig maar niet actief. Ik heb één keer per jaar controle.”
Onmacht omzetten in kracht
Door deze ervaring is de interesse in de Alpe d’Huzes is gewekt. Emile gaat in 2013 voor het eerst meefietsen, Petra gaat als toeschouwer mee en probeert zoveel mogelijk acties te bedenken om geld te genereren voor dit goede doel. De Alpe d’Huzes is een sportief evenement waarbij zoveel mogelijk geld wordt ingezameld voor onderzoek naar kanker. Dit om de tijd van leven van mensen met kanker zoveel mogelijk te verbeteren. In 2005 gingen twee jongens fietsend de berg Alpe d’Huez in Frankrijk zes keer omhoog en vijf keer naar beneden, zij koppelden daar de naam Alpe d’Huzes aan. Het jaar erna deden er 66 mensen mee en nu zijn er wel 5.000 deelnemers. Alles daar wordt door vrijwilligers gedaan. Eerst kon je alleen fietsend omhoog, maar later kwam er ook de wandelversie bij. Samen onmacht omzetten in kracht.
Saamhorigheidsgevoel is verslavend
In 2015 liep Petra zelf de eerste keer de bergen omhoog. Dit was ontzettend emotioneel. “De saamhorigheid die je bij de Alpe d’Huzes voelt is onbeschrijfbaar. Je wordt vrienden met vreemden, veegt tranen weg, deelt zakdoeken uit en knuffelt onderweg. De 13,2 km die je op de berg omhoog loopt of fietst zijn heel bijzonder. Dit gevoel wil ik elk jaar opnieuw voelen. Het liefst houd ik het vast en neem ik het mee naar Nederland. Maar zodra we de grens overrijden, ben ik het alweer kwijt. Daarom doe ik elk jaar mee. Zo ook dit jaar op 6 juni 2024 en ook Emile gaat weer fietsen.”
Petra zet zich al jaren zoveel mogelijk in en bedenkt allerlei acties om geld te genereren, met dank aan de steun van de middenstand: van krat zitten bij de AH, een spinning marathon, gehaakte knuffels, ansicht kaarten tot onlangs een bingoavond. Wil je Petra steunen ga dan naar haar Facebookpagina: facebook.com/petra.samwel
“Je wordt vrienden met vreemden, veegt tranen weg, deelt zakdoeken uit en knuffelt onderweg”
